Rođen je 1788 godine lord Gordon Džordž Bajron, engleski pesnik romantičar čije je stvaralaštvo na evropsku književnost uticalo više no delo ijednog engleskog pisca, izuzev Šekspira. Na njega su se oslanjali i ugledali francuski i ruski romantičari (Puškin, Ljermontov), njegova satira uticala je na Hajnea u Nemačkoj, najzad, njegovim delom bili su inspirisani i Njegoš, Branko Radičević, Đura Jakšić, Laza Kostić… Bajronizam je, štaviše, kao pojam postao osnovno obeležje evropskog romantizma. Ovaj termin podrazumeva kult osećajnosti i pobune u ime idealistički usmerenog individualizma. Neposredno nadahnuti junacima Bajronovih dela („Čajl Harold“, „Kain“, „Manfred“, „Lara“, „Don Žuan“…), evropski romantičari stvaraju niz bajronovskih likova u svojim delima (Puškinov Evgenije Onjegin, Ljermontovljev Pečorin, Igoov Ernani…). Iako izražavaju različite vidove bajronizma – od obične preosetljivosti, nesrećne zaljubljenosti, narcizma do društvene pobune i weltschmerz-a, „svetskog bola“, koji podrazumeva pesimistički doživljaj sveta karakterističan za romantičare – svi oni imaju isto osnovno obeležje, a to je svest o podvojenosti i sukobu između srca i razuma, patnje i buntovništva, pojedinca i društva, ideala i stvarnosti, „poezije srca“ i „proze prilika“. Englesku je Bajron napustio 1816. i nastanio se, kao i Šeli, u Italiji, gde je dovršio i ispevao svoja najveća pesnička dela. Ako je verovati biografijama ovog pisca, koje su mnogo brojnije nego književnokritička dela o njemu, povod za napuštanje zemlje bio je skandal povodom Bajronove incestuozne veze sa polusestrom, zbog čega mu je javnost zatvorila sva vrata i naterala ga na dobrovoljno izgnanstvo. Godine 1823. odlazi da pomogne grčkom narodu koji se borio za oslobođenje od Turaka, ali ga je prerana smrt sprečila da uzme učešća u borbi. Bajron je bio veoma plodan pisac, pisao je lako i brzo, mada su mu mnoga dela (naročito lirska) ocenjena kao neuspela, prosečna, čak bezvredna. Umro je u 36-oj godini u Misolongiju u Grčkoj.
Rođen je 1878 godine srpski vajar Toma Rosandić, prvi rektor Akademije likovnih umetnosti u Beogradu, član Srpske akademije nauka i umetnosti. Kamenorezački zanat učio je u Splitu, a vajarstvo u Veneciji i Beču. Bio je odličan klesar, ali je najbolja dela stvorio u drvetu, pokazavši izvanredan osećaj za njegovu strukturu i materiju. Izradio je više javnih spomenika, uključujući veliku grupu „Igrali se vrani konji“ ispred Skupštine Jugoslavije u Beogradu i skulpturu „Umorni borac“ na Kalemegdanu.
Umro je 1894 godine srpski pisac Vojislav Ilić, osnivač moderne srpske lirike i tvorac verističkog izraza u srpskoj poeziji. Njegova lirika, obeležena misaonim skepticizmom, označila je raskid s romantičarskom poezijom. Pisao je elegične pesme u kojima preovlađuju motivi prošlosti i samoće („Zimska idila“, „Jesen“, „Ja ništa više ne verujem“, „Tamara“, „Istok“). Radio je kao korektor Državne štamparije u Beogradu, pisar Ministarstva unutrašnjih poslova, učitelj u Turn Severinu i diplomatski činovnik u Prištini i Solunu. Dela: dva izdanja „Pesama“ objavljena za života i sabrana dela posthumno.
Rođen je 1896 godine srpski slikar Sava Šumanović, majstor pejzaža, aktova i mrtve prirode osobenih tonova, posebno intenzivnih na slikama iz rodnog Srema. Na njegovim slikama dominiraju svetli tonovi, uz izražen osećaj za osvetljenje i sugestivno ostvarenje prostorne dubine kroz ekspresivni lirizam. Dugo je živeo u Parizu, a poslednje godine života proveo je u Šidu, gde su ga u Drugom svetskom ratu ubile ustaše 1942. Šumanovićeve velike kompozicije „Doručak na travi“ i „Pijana lađa“ ubrajaju se u najznačajnija dela našeg modernog slikarstva. Najbolja njegova dela čuvaju se u Narodnom muzeju u Beogradu, zbirci Pavla Beljanskog i galeriji „Sava Šumanović“ u Šidu.
U Rusiji je 1905 godine počela prva revolucija u epohi imperijalizma. Revolucijom je rukovodila Ruska socijaldemokratska radnička partija na čelu sa Lenjinom, a ciljevi su bili svrgavanje carizma i uspostavljanje demokratske republike, konfiskacija krpunog zemljoposeda, uvođenje osmočasovnog radnog dana, likvidacija staleške neravnopravnosti i nacionalnog ugnjetavanja.
Umro je 1917 godine srpski arhitekta Jovan Ilkić, koji je znatno uticao na razvoj arhitekture u Srbiji u prvoj polovini 20. veka. Bio je 30 godina glavni projektant Ministarstva građevina i projektovao je mnoga značajna zdanja u Beogradu: Skupštinu Jugoslavije, hotel „Moskva“, „Oficirski dom“ (sadašnji Studentski kulturni centar), zgradu Protokola.